وبلاگ

از وقتی چشم باز کردم، کتاب را در دست‌های خود دیدم. حتا آن زمان که دوسه ساله بودم و طبعن سواد خواندن نداشتم. می‌پرسید چطور؟ الان برای‌تان می‌گویم. من از یک سالگی شروع به حرف‌زدن کردم. از همان موقع مادرم برایم کتاب می‌‌خواند. او می‌گوید: «اگر قسمتی از کتابی رو که قبلن برات خونده بودم، جا مینداختم یا اشتباه می‌خوندم، تو درستش می‌کردی و می‌گفتی نه اینجاش، این اتفاق می‌افته.» بله. من چنین بچه‌ی باهوشی بودم. و این‌گونه شد که من با کتاب دمخور شدم قبل از اینکه بتوانم بخوانم. یادم هست که کتاب‌ها را ورق می‌زدم. تصاویرشان را نگاه می‌کردم و از بوی کتاب‌ها سرمست می‌شدم.

در این سلسله یادداشت‌ها می‌خواهم به دلایلی که باعث شدند به نوشتن روی بیاورم، بپردازم. سعی می‌کنم هر هفته یکی از این دلایل را شرح دهم.

معرفی دفتر شعر «من فقط سیاه نبودم»

آیا شما هم تصور می‌کنید هرچقدر بیشتر بنویسید، بهتر هم خواهید نوشت؟ درست است که کیفیت از دل کمیت بیرون می‌آید اما نکته‌ی مهم‌تری هم در این میان وجود دارد که کمتر کسی به آن توجه می‌کند. افراد زیادی را می‌شناسم که سال‌هاست می‌نویسند و اتفاقن زیاد هم می‌نویسند؛ اما همچنان به بدی روز اول.

معرفی کتاب «نامه‌هایی به شاعر جوان»

من که آدم خلاقی نیستم. کاش من هم مثل دوستم خلاق بودم. اگر خلاقیت بیشتری داشتم، در کارم موفق‌تر بودم. چه‌طور می‌توانم خلاقیتم را افزایش بدهم؟ حتمن شما هم در مسیر کار و فعالیت خود این جملات را به خود گفته‌اید. اما خلاقیت چیست و آیا راهی وجود دارد که بتوانیم خلاق‌تر شویم؟

​​​​کتابی که تنها در ۷ روز زندگی شما را تغییر می‌دهد.

تا به حال به این موضوع اندیشیده‌اید که از زبان شخصیتی دیگر غیر از خودتان، یادداشت روزانه بنویسید؟ این کار می‌تواند خلاقیت شما را افزایش دهد و حتا این یادداشت‌ها را به یک اثر ادبی تبدیل کند.

شاید شما هم از آن دسته افرادی باشید که معتقدند عمر وبلاگ‌نویسی به پایان رسیده و با وجود اینستاگرام و تلگرام، دیگر کسی مطالب وبلاگ را نمی‌خواند. البته منظور من از وبلاگ، سایت‌هایی مثل پرشین بلاگ و بلاگفا نیست که عمر این نوع وبلاگ‌نویسی از نظر من هم به پایان رسیده است.منظور از وبلاگ، بخشی از وب‌سایت شخصی شماست که در آن محتوا منتشر می‌کنید. اما آیا داشتن وبلاگ برای همگان ضروری است؟

شاید شما هم از آن دسته افرادی باشید که معتقدند محتوای نوشته مهم است، حالا به هر شکلی که نوشته شده باشد، مهم نیست. درست است که غلط‌های املایی به اندازه‌ی غلط‌های انشایی، زبان را دچار اختلال و دگردیسی نمی‌کند؛ اما برای نویسنده و اثر او، پیامدهای ناگواری دارد. مثلن اگر نویسنده‌ای «برخاستن» را «برخواستن» یا «سوت» را «صوت» یا «نمازگزار» را «نمازگذار» یا «ناهار»را «نهار» یا «خرد« به معنای «ریز» را «خورد» یا «استعفا» را «استیفا» یا «اهتزاز» را «احتزاز» بنویسد، اختلالی در تعامل خواننده با متن رخ نمی‌دهد، اما به‌شدت خواننده را به نویسنده بدگمان می‌کند؛