چرا می‌نویسم؟

وقتی نوجوان هستی، جذب زیبایی ظاهری آدم‌ها می‌شوی. قد بلند، صورت خوشگل، چشم‌های درشت و بینی کوچک برایت جذابند. می‌پنداری هر کس صورت زیباتری دارد، آدم بهتری است. چند سالی که می‌گذرد و تجربه‌های تلخی که کسب می‌کنی، تغییرت می‌دهند. حالا می‌دانی پشت هر ظاهر زیبایی لزوماً قلب مهربانی پنهان نیست.

می‌گوید: چرا می‌نویسی؟ آیا «نوشتن» پناهگاه توست؟می‌گویم: نه. نوشتن پناهگاه من نیست، گریزگاه من است. من با پرسش‌های بی‌پاسخ طرفم. پرسش‌هایی به بلندای تاریخ بشریت. می‌اندیشم به چرایی بودنم. این‌جا چه می‌کنم؟ چرا آمد‌ه‌ام؟ آیا خودخواسته در این وادی قدم نهاده‌ام یا جبر روزگار مرا به این‌جا کشانده است؟