دوستی می‌گفت: «دو ساله می‌نویسم، ولی نه به جایی رسیدم، نه شناخته شدم. حتماً استعداد ندارم.» بماند که من چهار سال است می‌نویسم و به جایی نرسیدم. اصلاً مگر حتماً باید به جایی رسید؟ اگر کسی نشناسدم و به جایی نرسم، دلیل بر بی‌استعدادی من است؟ آیا آدم‌های مشهور (در هر زمینه‌ای) لزوماً بااستعدادند؟ و اگر همه این طرز فکر را داشتند، نویسنده‌ای باقی می‌ماند که شاهکار بیافریند؟
نویسنده‌هایی بوده‌اند که دهه‌ها ناشناخته مانده‌اند، برخی هم تازه بعد از مرگ به شهرت رسیده‌اند. حال چه کنیم؟ چون کسی نمی‌شناسدمان، نوشتن را رها کنیم؟ پاسخ این پرسش برمی‌گردد به هدف ما از نوشتن. اگر هدف شهرت است، چه بهتر که همین الان نوشتن را ببوسیم و کنار بگذاریم و دنبال راهی بگردیم که سریع و آسان به هدف برساندمان. به این هم بیندیشیم که شهرت چه دستاوردی برایمان خواهد داشت. آیا خوش‌حال‌تر خواهیم بود؟ آیا احساس رضایت عمیق خواهیم کرد؟
به نگر من، هدف اصلی نوشتن، جز لذت نمی‌تواند باشد که در غیر این صورت ثمره‌اش سرخوردگی است و یأس. باید فرارگاهی باشد در این زندگی که پناهنده شویم به آن از شر روزمره‌ها، که معنا ببخشد به تکرار روزگار تکراری.
بی‌گمان «نوشتن» به درد عجول‌ها نمی‌خورد. نوشتن هنری است دشوار که نیاز دارد به زحمت فراوان و صبر ایوب‌وار. دو سال که تازه ابتدای کار است و انتظاری از آن نیست. به سال‌ها و دهه‌ها نیاز است تا نویسنده به استاندارد مطلوبی در نوشتن برسد. پس پرسش بزرگ این است: اگر قرار باشد کسی نخواندمان، چگونه بیابیم انگیزه‌ای برای دوام؟ پاسخ ساده‌تر از آن است که به نظر می‌رسد. استمرار محتاج انگیزه نیست، نیازمند نظم است. اما نظم از کجا می‌آید؟ از دل زیستی که گره خورده باشد با نوشتن. اگر نوشتن رسالت ماست، پس شغل ما نوشتن است، تفریح ما نوشتن است، عشق ما نوشتن است، لذت ما نوشتن است، سفر ما نوشتن است.
و چگونه می‌توانی کشف کنی که مأموریت تو نوشتن است؟ این بار که قلم به دست گرفتی یا شروع به تایپ کردی، دقت کن که آیا هنگام نوشتن جدا می‌شوی از جهان اطرافت؟ آیا پا می‌گذاری به دنیایی که فقط تو باشی و نوشتن، آن‌چنان که متوقف شود زمان، به وقت نوشتن؟ آیا سرمست می‌شوی از لذت آفرینش و کشف شاعرانه؟ اگر این تجربه‌ها را داری، تشخیصت درست است؛ تو نویسنده‌ای و باید بنویسی.
و به خاطر بسپار این «نوشته» است که پرطرفدار می‌شود نه نویسنده. اگر واژه‌هایت مؤثر باشند، راهشان را خواهند یافت و به دست مخاطب خواهند رسید. پس چه اهمیتی دارد شناخته و مشهور هستی یا نه. تو در نوشته‌هایت حضور خواهی داشت، چه در زمان حیاتت و چه بعد از آن. از شوق آفرینندگی لذت ببر و به چیز دیگری نیندیش. موفقیت نزدیک توست.
دیدگاه خود را بنویسید