داستانک‌

راپونزل هر روز گیسوان بلندش را از پنجره‌ی قلعه آویزان می‌کرد، شاید پسر شجاعی پیدا شود و نجاتش دهد. روزها گذشت، اما هیچ اتفاقی نیفتاد...

بیلبوردهایش در تمام شهر دیده می‌شد. جشن امضای کتابش با حضور چهره‌های مشهور، به باشکوه‌ترین شکل ممکن برگزار شد. ناشر برایش سنگ تمام گذاشته بود.

بارها شنیده‌ام که چرا به‌جای خواندن کتاب‌های جنایی یا عاشقانه، فیلم یا سریال نمی‌بینی؟ می‌گویند: «از کتاب باید چیزی آموخت، وگرنه خواندنش چه فایده‌ای دارد؟ می‌خواهی سرگرم شوی، سریال ببین؛ راحت‌تر و جذاب‌تر است.»

ویروس عجیبی در شهر شایع شده بود. فرد مبتلا تب شدیدی می‌کرد و دچار اسهال و استفراغ می‌شد، حتی ممکن بود بمیرد. بیماری از طریق عصبانیت منتقل می‌شد؛ اگر بیمار عصبانی می‌شد و کسی را لمس می‌کرد، آن فرد هم مبتلا می‌شد.رفته‌رفته مردم برای پیشگیری از بیماری، سعی می‌کردند عصبانی نشوند. رنجش و خشم خود را پشت لبخندی ظاهری پنهان می‌کردند.

چه متن‌هایی داستانک نیستند؟

چه متنی را داستانک می‌نامیم؟