نوشتن

با فصل‌نامه‌ی آفرینندگان از طریق آقای رضایی گماری آشنا شدم. شهریورماه سال گذشته، آقای رضایی به من پیام دادند: «برای شماره‌ی جدید فصل‌نامه‌ی آفرینندگان، منتظر ارسال آثار ارزش‌مند شما در زمینه‌ی کاریکلماتور هستم». بی‌اغراق خیلی ذوق‌زده شدم.

خانم نویسنده دیروز پستی در یکی از پیج‌های آموزش نویسندگی دید با این عنوان: «نوشتن برای خواننده». در کپشن نوشته شده بود: «خیلی وقت‌ها از زبان نویسنده‌ها می‌شنویم که می‌گن براشون مهم نیست که خواننده‌هاشون کم باشن و فقط برای برای خودشون و ذات هنر می‌نویسن. الان دیگه این دیدگاه، گرفتن ژست نخ‌نمایی شده!

«مامانی تموم کرد. بدبخت شدیم.» این پیامی بود که برادرم در ساعت ۷:۴۵ دقیقه روز چهارشنبه سیزدهم اسفندماه سال ۱۳۹۹ برایم فرستاد. فوت ناگهانی مادربزرگم بدون هیچ بیماری زمینه‌ای قبلی، شوک بزرگی به من وارد کرد.

شما جز کدام گروه هستید؟ گروهی که منتظر می‌مانند تا ایده‌‌ی درخشانی به ذهن‌شان خطور کند تا آن را بنویسند یا همواره می‌نویسید، هرچند که ایده‌‌ی مهمی نداشته باشید؟ اگر نوشتن برای شما جدی است، باید جز گروه دوم باشید. اگر به انتظار ایده بمانید ممکن است سالی یک بار بنویسید و این شما را به جایی نخواهد رساند. نویسنده باید همواره در حال نوشتن باشد.

شما وقتی در زندگی با مشکلی مواجه می‌شوید یا از چیزی خشمگین می‌شود یا احساس اندوه می‌کنید، با چه کسی درددل می‌کنید؟ (همین ابتدای یادداشت بگویم که این ترکیب «درد دل» است نه «دردودل»! تو را به جان هر کسی که دوست دارید ننویسید دردودل.

من یک آدم استرسی‌ هستم. نمونه‌ی کامل آدمی که هر مسئله‌ی به‌ظاهر کوچک و بی‌اهمیتی مضطربش می‌کند. از همان دوران کودکی این مشکل را داشتم

اولین‌باری که لذت خلق‌کردن را چشیدم، هشت‌ساله بودم. یک داستان کودکانه نوشتم. برایش نقاشی کشیدم. جلدی برای آن تهیه کردم و داستانم را...

همیشه از تکرار و یکنواختی بیزار بودم. دلم می‌خواست هر لحظه‌ام با لحظه‌ی قبل متفاوت باشد و تجربه‌ی جدیدی برایم رقم بزند. اما

از وقتی چشم باز کردم، کتاب را در دست‌های خود دیدم. حتا آن زمان که دوسه ساله بودم و طبعن سواد خواندن نداشتم. می‌پرسید چطور؟ الان برای‌تان می‌گویم. من از یک سالگی شروع به حرف‌زدن کردم. از همان موقع مادرم برایم کتاب می‌‌خواند. او می‌گوید: «اگر قسمتی از کتابی رو که قبلن برات خونده بودم، جا مینداختم یا اشتباه می‌خوندم، تو درستش می‌کردی و می‌گفتی نه اینجاش، این اتفاق می‌افته.» بله. من چنین بچه‌ی باهوشی بودم. و این‌گونه شد که من با کتاب دمخور شدم قبل از اینکه بتوانم بخوانم. یادم هست که کتاب‌ها را ورق می‌زدم. تصاویرشان را نگاه می‌کردم و از بوی کتاب‌ها سرمست می‌شدم.