آتنا تصمیم گرفت در نوشتن بیشتر دقت کند تا دیگر چنین اشتباهاتی نکند. هر جملهای که مینوشت، دوباره برمیگشت و بررسیاش میکرد. با خودش میگفت: «آیا تمام کلماتو درست نوشتم؟ آیا املای این کلمه به همین شکله؟ آیا میتونم این جمله رو یه جوری بنویسم که زیباتر به نظر بیاد؟» همین وسواس باعث شد نوشتن روزبهروز برایش سختتر شود. دو ساعت زمان میگذاشت، اما سه خط هم نمینوشت؛ درنتیجه بهندرت هم چیزی منتشر میکرد.
دوشنبه هشتم شهریور سال 1400 بود که فراخوان کارگاه «بداههنویسی» را در کانال تلگرام مدرسهی نویسندگی دیدم. آن زمان تازه دو ماه بود که نوشتن را بهصورت جدی آغاز کرده بودم. میتوان گفت تنها چیزی که مینوشتم گاهشمار روزانه بود. مسیرم روشن نبود و نمیدانستم چطور باید نوشتن را ادامه بدهم تا پیشرفت کنم. برای ثبتنام در کارگاه دودل بودم. با خودم میگفتم: «نکنه بقیه خیلی بیشتر از من بدونن و آبروم بره.» ظرفیت کارگاه فقط پنج نفر بود. سه نفر ثبتنام کرده بودند و تنها دو جای خالی باقی مانده بود.
«نوشتن باید رویکرد درآمدزا داشته باشد. و این مدلی هست که فرد با داشته های خودش بهش می رسه. پیشرفت در نویسندگی یعنی کسب درآمد و شهرت واقعی.» اینها بخشی از کامنت یکی از کاربران سایت در پاسخ به مقالهی
چند روز قبل دوستی در پیامی برایم نوشته بود: «کتاب بنویس تا زنده بمانی شما را خواندم. بسیار آموختم. خیلی خوب بود. چرا بعضی در نوشتن آنقدر خوب هستند و اکثریت خیر؟» پرسش او مرا به فکر فرو برد. ادعا نمیکنم خیلی خوب و شیوا مینویسم، اما وقتی به متنهایی که در ابتدای راهم نوشتهام نگاه میکنم، تغییر و پیشرفت را بهوضوح میتوانم ببینم.
دو سال قبل در یکی از لایوهای استاد کلانتری با ایدهی «کلمهی سال» آشنا شدم و هر سال واژهای را بهعنوان کلمهی سال برگزیدم. با نزدیک شدن به سال جدید، خیلی از ما شروع به نوشتن فهرست اهدافمان میکنیم و به خودمان قول میدهیم که به این هدفها برسیم، اما چند درصد از ما به این فهرست متعهد میمانیم؟ ممکن است چند روز به آن عمل کنیم، ولی معمولاً این فهرستها لابلای روزمرگیهای ما فراموش میشوند و ما زمانی به خود می آییم که یک سال گذشته و هیچ کاری برای رسیدن به اهدافمان انجام ندادهایم.
چند روز قبل خانمی از اقوام مهمان ما بود. داشت برای مادرم خاطرهای تعریف میکرد. من بارها این خاطره را شنیده بودم و جزء به جزء آن را از بَر بودم. اما در کمال تعجب دیدم که این بار، آن خانم خاطرهاش را با پایانی متفاوت تعریف کرد. پایانی که صدوهشتاد درجه با چیزی که قبلاً شنیده بودم، تفاوت داشت. قبلاً درمورد اینکه ذهن با گذر زمان، خاطرات را دستکاری میکند، شنیده بودم. اما تجربه کردن آن بهصورت زنده تا به حال برایم اتفاق نیفتاده بود.