نوشتن

بچه که بودم، کلکسیون«کبریت» داشتم. انواع و اقسام کبریت‌ها را جمع می‌کردم. حس خیلی خوبی داشت جست‌وجو برای یافتن جعبه کبریتی جدید و اضافه کردن آن به کلکسیونم. چند سالی هم «سکه» جمع می‌کردم. بعد از آن هم به علت علاقه‌ی زیادی که به شخصیت «اریل» یا همان پری دریایی کوچولو داشتم،

شما وقتی در زندگی با مشکلی مواجه می‌شوید یا از چیزی خشمگین می‌شود یا احساس اندوه می‌کنید، با چه کسی درددل می‌کنید؟ (همین ابتدای یادداشت بگویم که این ترکیب «درد دل» است نه «دردودل»! تو را به جان هر کسی که دوست دارید ننویسید دردودل.

من یک آدم استرسی‌ هستم. نمونه‌ی کامل آدمی که هر مسئله‌ی به‌ظاهر کوچک و بی‌اهمیتی مضطربش می‌کند. از همان دوران کودکی این مشکل را داشتم

اولین‌باری که لذت خلق‌کردن را چشیدم، هشت‌ساله بودم. یک داستان کودکانه نوشتم. برایش نقاشی کشیدم. جلدی برای آن تهیه کردم و داستانم را...

همیشه از تکرار و یکنواختی بیزار بودم. دلم می‌خواست هر لحظه‌ام با لحظه‌ی قبل متفاوت باشد و تجربه‌ی جدیدی برایم رقم بزند. اما

در این سلسله یادداشت‌ها می‌خواهم به دلایلی که باعث شدند به نوشتن روی بیاورم، بپردازم. سعی می‌کنم هر هفته یکی از این دلایل را شرح دهم.

از وقتی چشم باز کردم، کتاب را در دست‌های خود دیدم. حتا آن زمان که دوسه ساله بودم و طبعن سواد خواندن نداشتم. می‌پرسید چطور؟ الان برای‌تان می‌گویم. من از یک سالگی شروع به حرف‌زدن کردم. از همان موقع مادرم برایم کتاب می‌‌خواند. او می‌گوید: «اگر قسمتی از کتابی رو که قبلن برات خونده بودم، جا مینداختم یا اشتباه می‌خوندم، تو درستش می‌کردی و می‌گفتی نه اینجاش، این اتفاق می‌افته.» بله. من چنین بچه‌ی باهوشی بودم. و این‌گونه شد که من با کتاب دمخور شدم قبل از اینکه بتوانم بخوانم. یادم هست که کتاب‌ها را ورق می‌زدم. تصاویرشان را نگاه می‌کردم و از بوی کتاب‌ها سرمست می‌شدم.

آیا شما هم تصور می‌کنید هرچقدر بیشتر بنویسید، بهتر هم خواهید نوشت؟ درست است که کیفیت از دل کمیت بیرون می‌آید اما نکته‌ی مهم‌تری هم در این میان وجود دارد که کمتر کسی به آن توجه می‌کند. افراد زیادی را می‌شناسم که سال‌هاست می‌نویسند و اتفاقن زیاد هم می‌نویسند؛ اما همچنان به بدی روز اول.

معرفی کتاب «نامه‌هایی به شاعر جوان»

​​​​کتابی که تنها در ۷ روز زندگی شما را تغییر می‌دهد.