وبلاگ

مرد خیلی روده‌دراز بود. همه از دستش عاصی بودند. آن‌قدر به او گفتند «روده‌دراز» که مجبور شد نزد پزشک برود. دکتر مقداری از روده‌اش را برداشت و روده‌اش کوتاه شد. اما دردسر تازه‌ای پیش آمد. حالا همه می‌گفتند چقدر «زبان‌دراز» است و بدبختانه هیچ دکتری تا امروز راهی برای درمان زبان‌درازی پیدا نکرده است.

حسن عاشق صندوق و صندوقچه بود. بچه که بود، سراغ صندوقچه‌ی مادربزرگش می‌رفت و به قول خودش، گنج پیدا می‌کرد. وقتی هم بزرگ شد، این علاقه را از دست نداد. هر جا صندوقچه‌ای می‌دید، می‌خرید. خانه‌اش پر شده بود از صندوق‌های کوچک و بزرگ. کنار آن‌ها غذا می‌خورد و در حالی می‌خوابید که صندوق‌ها دورتادورش را احاطه کرده بودند. حسن باور داشت که صندوق‌ها جان دارند و حرف‌هایش را می‌فهمند.یک روز، در اینستاگرام تصویر صندوقی بزرگ و زیبا را دید؛ بزرگ‌تر از هر صندوقی که تا به حال دیده بود. بی‌درنگ آن را خرید. چند روز بعد صندوق در خانه‌اش بود. جادار و باشکوه، آن‌قدر که چند آدم به‌راحتی در آن جا می‌شدند.حسن درِ صندوق را باز کرد تا نگاهی به داخلش بیندازد. ناگهان پایش سر خورد و داخل صندوق افتاد. در، پشت سرش قفل شد.شروع کرد به التماس: «ای صندوقِ زیبا، درت رو باز کن. اینجا دووم نمیارم... اینجا نه آب هست، نه غذا.»اما حسن نمی‌دانست که صندوق‌ها هم گرسنه می‌شوند.

وقتی تشنه‌ای چه می‌کنی؟ آب می‌نوشی یا سراغ نوشابه می‌روی؟ شاید نوشابه شیرین و خوش‌مزه باشد، اما به‌تجربه دریافته‌ای که نه‌تنها تشنگی‌ات را برطرف نمی‌کند

در حال دوردور در کتابراه هستم که چشمم به رمان تازه‌ای از «فریدا مک فادن» می‌افتد. من هم که از طرفداران پروپاقرصش هستم، مثل خری که تی‌تاپ دیده ذوق می‌کنم. اما یک لحظه... دروغ پنهان شوهر بیوه‌زن؟ اسم کتاب چرا شبیه اسم سریال‌های ترکی است؟

در فیدیبو، به‌دنبال کتاب جدیدی از «گیوم موسو» می‌گردم. برایم مهم نیست آثارش را زرد مایل به بنفش بدانند. عامه‌پسند است؛ خب باشد...

- دیگه از ما گذشته.- بعد پنجاه سال توقع داری عوض بشم؟- من مَردَم (زنم)، نمی‌تونم این کارو بکنم.- من همین‌طور که هستم، خوبم.- تو این سن تو دیگه باید به فکر نماز و روزه‌‌م باشم.

حتماً شما هم آدم‌هایی را دیده‌اید که زیبایی مو را با بلندی‌اش می‌سنجند؛ انگار هر چه درازتر، بهتر! اما آیا هر درازی زیباست؟

«مارتین ایدن» جوانی است نوزده‌ساله و بسیار فقیر. او ملوان است و گاهی به سفرهای دریایی می‌رود. زندگی‌اش صرف نوشیدن، ارتباطات سطحی با زن‌ها و دعواهای خیابانی می‌شود. شاید بتوان گفت او نمونه‌ی یک جوان لات و لاابالی است. یک روز پسری را از دعوایی نجات می‌دهد و به این واسطه با خانواده‌ی پسر آشنا می‌شود.

نسخه‌ی نمونه‌ی کتابی را در یکی از نرم‌افزارهای کتاب‌خوان مطالعه می‌کنم. داستان هیجان‌انگیز و جالبی به‌نظر می‌رسد. بخش دیدگاه‌ها را بررسی می‌کنم. همه توافق دارند که داستان جذابی است. کتاب را می‌خرم و شروع به خواندن می‌کنم. تعلیق و هیجان داستان رفته‌رفته بیش‌تر می‌شود.

با مرگ آغاز می‌شود. زن دکتر «نون» مرده و او جنازه‌اش را دزدیده و به خانه برده است. از داستان‌هایی که «مرگ» نقش کلیدی در ان بازی می‌کند فراری‌ام. می‌دانم که نباید بخوانمش؛ که اگر بخوانمش، گرفتارش می‌شوم. اما جادوی کتاب مرا به خود می‌خواند. با خودم می‌گویم: «چند صفحه‌اش را می‌خوانم و دیگر ادامه نمی‌دهم». می‌خوانم و می‌خوانم، و چشم که باز می‌کنم به پایان کتاب رسیده‌ام.